Gedicht opgedragen aan Wouter Steyaert.
Er spookt een meisje door mijn hoofd
dat a qualsiasi prezzo, in whatever month
hier had kunnen zijn, mais pas aujourd'hui.
Ze stapt met mij uit bed (niet het mijne),
kruist blikken met een spiegel
die eventueel nog van mij had kunnen zijn
indien ik spiegelverkoper geweest was
maar dat is niet zo.
Ze staat voor het open raam
dat ik van hier niet kan zien
en staart in de lucht
die van niemand is
en gemaakt is uit de adem
van een universele, zucht.
Zo, elke dag om zeven uur zeventien
spookt er een meisje door mijn hoofd
dat het niet weet. En dat is genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten