Gedicht opgedragen aan Barbara Van Ransbeeck.
Elk koppel heeft zo'n nummer.
Zo één om te slikken, te zwijgen,
te praten van toen. Eentje dat niet
passeert. Er nog steeds toe doet.
Van één tel: evocatie,
zo snel komt het op, elke
ochtend is anders, je kop
loopt vol aanraking, rent, houdt
halt bij mani op tafel, je
vingers errond—er zelfs één
door mijn oor. Je zal drinken
en ik zal in jou zijn, bij
jou als de koffie die past
in een lied dat nooit sterft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten