Gedicht opgedragen aan Sylvie Marie.
De voor natuur gehouden plicht
van regulier gezette kapitalen
om zelfs op webpagina's rechtop te blijven staan.
De onverzoenbaarheid van kettingen en stekkers
die anders braaf in taalcentra en knopen
in je hoofd liggen te rusten, pas als ze høken
lift up der Tod qui a i tuoi occhi.
Ik zie ze priemend, wenkend—één naast één
maar toch ondeelbaar, enkel berekend om er
in de eenzaamheid van het getal 11
een dito aantal verzen voor te bloggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten