Gedicht opgedragen aan Eva Mouton.
Je gaat zitten, gaat daartoe
even handvat in handvat staan
met de stoel.
Het had nog pragmatischer kunnen zijn
—waarom kan ontbijt niet door de lucht
in onze mond geramd—
maar je moet zitten,
schuift daartoe aan,
opteert voor
1 dosis koffie, 1 portie brood.
In een ander licht,
gecapteerd uit de ether van
een uitgepuurde verticale constellatie
diept een keizerin de splinters
uit het hecht op zijn hoofd
to unhilt him.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten